Gebakken lucht

Het is helaas alweer een tijdje geleden dat ik wat plaatste op m’n blog. Geen energie om te bakken… ja dat horen jullie goed…. niks voor mij om niet te bakken. Maar helaas heb ik de laatste tijd niet zo goed naar m’n lichaam geluisterd. Eerder dit jaar vertelde ik jullie dat ik overspannen was. Ik ben halve dagen gaan werken en minder gaan doen thuis (dat dacht ik). Maar helaas deed ik toch niet wat goed voor me was, ik nam te weinig rust en probeerde het werk wat ik normaal gesproken deed in de halve dag te stoppen. En dat heb ik geweten…. ruim anderhalve maand geleden heb ik het werk echt neer moeten leggen. Een hele moeilijke beslissing kan ik je zeggen, met tranen in m’n ogen heb ik afscheid genomen met de weet dat het nog wel even zal duren voordat ik terug mag komen. Maar ik kon niet meer…. ik was op, als ik thuis kwam uit mijn werk had ik heel de avond nodig om bij te komen om de volgende dag weer op dezelfde manier te beleven. Ik zag geen verbetering, het werd alleen maar erger. Nadat ik door een aantal mensen hiermee geconfronteerd werd, moest ik hier wel aan toegeven. Anders zou er überhaupt nooit een herstel komen.

En hier zit ik dan… thuis…. wat ga je dan doen denk je. Dat was geen vraag, ik had geen keuze… mijn lichaam was/is zo moe dat alles eruit kwam. Dagen/weken heb ik op de bank gelegen om uit te rusten, het halen van een kleine boodschap was al een hele opgave. In eerste instantie zag ik geen enkele verbetering, ik had nergens zin in of energie voor. Alles kostte me energie, zelfs het bakken, mijn grote passie heb ik niet kunnen uitvoeren. Maar nu na anderhalve maand begin ik me weer een klein beetje beter te voelen, ik krijg weer zin om dingen te ondernemen. Maar ik blijf snel moe, dus als ik mijn grens weer overga merk ik dat gauw genoeg. Dus kleine stapjes vooruit en soms ook weer een stapje achteruit. Dit hoort erbij en ik kan nu ook zeggen dat ik blij ben dat dit me nu overkomt. Natuurlijk is dit geen fijne situatie, maar het gaat me helpen om te worden wie ik wil zijn, rust te vinden en mijn dromen te bereiken.

Ik besef me steeds meer dat ik er mag zijn en dat de mensen om me heen er ook voor mij willen zijn. Dat ik mag genieten en dat ik uit mag rusten en dat dit een bijzonder cadeautje is, de tijd krijgen om te herstellen van deze burn out. Daarvoor ben ik dankbaar en zal deze tijd nemen om te ondervinden wie ik ben en hoe ik in het leven wil staan. Maar een ding is zeker, terug naar hoe ik hiervoor was en leefde dat wil ik niet meer. Weg met de eeuwige haast, onrust en de grote drang om te presteren. Welkom rust, balans en meditatie.

Vandaag gaat het redelijk goed, maar morgen… dat zien we dan weer 😉

-X- Loraine

P.s. Ik heb van de week m’n eerste cakejes in weken gebakken 🙂  wie weet lukt het me op een goede dag om het recept online te zetten 😉