Misschien hebben jullie het wel gemerkt dat het de laatste tijd vrij rustig is met mijn posts op mijn blog. Helaas had ik het zelf ook anders gewild en vaker op mijn blog lekkere en leuke recepten willen posten. Een tijdje geleden merkte ik dat het me allemaal een beetje te veel werd. Waarschijnlijk door drukte op het werk, privé en dan ook nog mijn ietwat grote verantwoordelijkheidsgevoel en prestatiedrang heeft mijn lichaam me gezegd dat dit niet meer zo gaat. Een grote klap van vermoeidheid viel over mij heen en ik kon letterlijk niets meer uitvoeren. Zelfs alle leuke dingen waar ik normaal gesproken veel energie van krijg, gingen niet meer. Dus helaas moest ik er aan toegeven, ik ben overspannen…. Moeilijk om dat te erkennen, hardop uit te spreken en met mensen erover te praten. Dit had ik niet van mezelf verwacht, de Loraine die altijd alles aan kan, die zich overal met volledige enthousiasme instort, kan dat allemaal niet meer. Frustratie, maar ook acceptatie zijn de laatste weken mijn bezigheden geweest. Frustrerend omdat mijn hoofd heel veel dingen heel graag wilt doen en dat dit logischer wijs ook moet kunnen normaal gesproken. Helaas wilt mijn lichaam gewoon weg niet mee werken, de vermoeidheid slaat toe en mijn gevoel zegt iets anders als mijn hoofd. Accepteren, dat is iets waar ik nog steeds mee bezig ben. Helaas is het niet zo makkelijk om gewoon te zeggen het heeft aan de drukte gelegen. Ik moet ook erkennen dat het gewoon aan mij ligt, mij als persoon, iemand waarvan ze dacht dat ze alles wel onder controle had en alles goed geregeld heeft. En dat doe ik ook, heel goed zelfs, maar voor andere mensen. Voor iedereen om mij heen wil ik graag presteren, laten zien dat ik het goed kan dat ik heel de wereld aan kan. En zoals mijn coach zegt, de last van heel de wereld op mijn schouders willen dragen. Helaas staat mij dit nog steeds in de weg om volledig te zijn wie ik wil zijn. De rust in mijzelf te vinden, minder van mezelf te moeten, te presteren en mezelf wat meer te gunnen. Dit zal nog een heel proces zijn waar ik doorheen moet, maar waar ik hopelijk ook sterker uit zal komen.
Inmiddels ben ik alweer 2,5 maand verder, maar hoe lang gaat het nog duren voordat ik weer de oude ben? Ik zou willen dat ik morgen weer fulltime aan de slag kan, weer kan doen wat ik altijd doe. Maar helaas weet ik, dat ik dan weer in de valkuil zal stappen waar ik nu ook in ben gestapt. Ik zal het de tijd moeten geven. En in de tussentijd probeer ik toch weer mijn passie uit te voeren door lekkere dingen te bakken en te koken en die met jullie te delen op mijn blog. Be continued 🙂
Hey lieverd wat stoer van je om dit zo op het net te bespreken. Als je maar altijd onthoudt dat je een topmeid bent en we er zijn voor een kroel lach of lekkere huilbui. Liefs x
Bedankt voor je lieve reactie Joyce 🙂 Doet me goed!